Stół niedzielny...

Jak ja kocham te chwile, te momenty wyrywane z natłoku codzienności. I ta niedziela właśnie taka była. Zaczęło się od śniadania, które zjedliśmy wspólnie. Udało się to zrobić, udało się nam być w domu w niedzielę...Cała nasza rodzina. A model mamy standardowy, no może nie idealny, bo nie jest to parka ale zawsze jest to 2+2 :) zamiast 2 lub 2+1. Nie żebym coś miała do innych modeli, no może... Przyznam się bez bicia, że trochę, a niekiedy mocno,  zazdroszczę tym wszystkim, którzy na przekór złu, na przekór polityce antyrodzinnej, konsumpcjonizmowi, wygodnictwu itp. wiatrom w tym szalonym świecie że decydują się na model 2+3. To mój ideał, ale życie pisze swój scenariusz i nie wszystkie marzenia mogą się spełnić. Więc cieszę się z mojego modelu 2+2 :) Tylko myślę, że jak synowie dorosną (12 i 7 lat) to mogę mieć ciężko jako jedyna kobieta w domu... Mój model to 3+1, kobiety w mniejszości u mnie występują, sztuk 1.

No ale wróćmy do niedzieli. Hiacynt wypuścił kolejny, niebieski kwiatostan.   Śniadanie, obiad i podwieczorek to nasz niedzielny rytm. Ja lubię najbardziej  śniadanie, bo dzień przed nami jeszcze jakby cały. Potem to każda godzina przybliża nas do poniedziałku. Wiecie jaki film był o poniedziałku i ja się z tym tytułem w 100% zgadzam.Na stole serwetki w starych obrączkach z lawendą. Pierwsze obrączki decoupage, nieudane trochę ale mam do nich sentyment :) więc od czasu do czasu u mnie goszczą.