Zrobiona na szaro

 

W związku z planowaną przyszłoroczną przeprowadzką do nowego domu postanowiłam kilka rzeczy zrobić na szaro. Tak dla odmiany, nie na biało ale na szaro. Mam pewną wadę, że lubię jak się przedmioty zamortyzują nim je puszczę w niebyt... nim się z nimi rozstanę. Wynika to z wielu rzeczy, a teraz wynika to z oszczędności, która w związku z budową opanowała naszą rodzinę. Padło na komodę u starszego syna. Sam (pod pewnym naciskiem) się zgodził i pod takim samym naciskiem wybrał kolor. Z racji błąkania się po marketach kupiłam sobie mini szlifierkę. Jaka cena taka jakość ale na moje potrzeby wystarczy w 100%. Komoda jest z jysk-u i jest strasznie tandetna- ale też była tania. Młody ją styrał straszliwie, poplamił, ponacinał. Wymagała też ponownego klejenia. Co też ponownie zrobiliśmy. Do pomocy znów pod przymusem zgłosił się właściciel komody, a jego brat bez przymusu bo lubi prace ręczne. Fajnie nam to szło choć były kryzysy, bo łatwo jest na początku, a z czasem ręka się męczy... Wyszło na to, że syn rozkręcił 15 szuflad, 15 uchwytów, pomalował lakierem wodnym i skręcił po wyschnięciu. Ja z młodym szlifowaliśmy i malowaliśmy dwa razy farbą akrylową.  Najlepsze jest to, że uchwyty są w takim kolorze, który nie za bardzo mi tu pasuje. Ale no cóż, koszt nowych przewyższy koszt komody... Rozkręcanie, szlifowanie, odkurzanie, malowanie, skręcanie... Było trochę tego i robiliśmy to w dużej łazience. Dobrze, że mamy dwie bo był, by problem,  akryl jednak ma silny jak dla mnie zapach. Tak mało czasu spędzamy przy wspólnej pracy, że ten wspólnie malowany czas był nam potrzebny. A do tego mam nadzieję, że nim zacznie coś ciąć, drapać czy po prostu tyrać tą komodę to się najpierw zastanowi przez chwilę...chyba :)
pozdrawiam

 Zapraszam do końca miesiąca na moje mini-candy
TUTAJ